بعضی از پدر و مادر ها فکر می کنند حالا که فرزند آنها به مدرسه می رود باید از همه چیز محروم شود. نه، هرگز چنین نیست، اتفاقا باید بستر بهتر و مناسب تری فراهم گردد تا او بداند که به خاطر درس و تکلیف مدرسه از بازی منع نمی شود بلکه به عنوان استراحت و تفریح و سرگرمی می تواند بازی خود را نیز داشته باشد، و این هم نکته قابل توجهی است که بازی خودش یک درس برای کودک است، اگر متناسب با استعداد و توانایی او باشد.
روانشناسان معتقدند یکی از دلایلی که کودکان طبقه کم درآمد پس از ورود به مدرسه با مشکلات یادگیری روبرو می شوند، این است که کمتر بازی کرده اند و بازیهایشان چندان پیچیده نبوده و از تنوع کمتری برخوردار است و همچنین معتقدند که بازی کردن نمایانگر کوشش کودک در کنار آمدن با اضطراب و تضاد است و بازی پیش نیازی است برای مهارتهای بعدی و تمرین برای آینده، کوتاه سخن اینکه به گفته بونر، “بازی وسیله ای برای رشد مهارتهای ذهنی است.”
فرزند شما همان کودک دیروز است.
اولیا براین باور هستند که فرزندشان موقعی که پا به مدرسه می گذارد، دیگر دانش آموز است و نباید بازی کند و فقط باید درس بخواند و خیلی از برنامه ها را حذف می کنند. نه هرگز چنین نیست. اسباب بازی ها را نباید خیلی سریع از آنها گرفت چون به آنها کمک میکند تا رفتار اجتماعی، خلاقیت و بسیاری از تجربه ها را بیاموزند.
” منبع : رفتار با کودک دبستانی، حسنعلی میرزا بیگی”
