تنبیه، یعنی آگاه ساختن، به طور کلی تنبیه عبارت است از ارائه یک محرک آزاردهنده یا تنبیهکننده به دنبال یک رفتار نامطلوب، به منظور کاهش دادن یا از بین بردن آن رفتار.
کودک باید در حد فهم و توان عقلیاش، هم درک کند و هم بپذیرد که چرا تشویق یا تنبیه میشود.
تشویق و تنبیه، متناسب با عمل و رفتار انجامشده از جانب کودک و مربی باشد.
ریشه و علت خطا برای هر دو، هم مربی و هم کودک بهطور کامل مشخص و روشن شده باشد.
تنبیه بدنی، خشنترین و نامطلوبترین روش تغییر رفتار است.
تنبیه، رفتار نامطلوب را در فرد از بین نمیبرد، بلکه به شکل موقتی آن را خاموش میکند.
تنبیه بدنی ممکن است باعث شرکت نکردن کودک در فعالیتهای اجتماعی و به کنارهگیری او از فعالیتها منجر شود.
خشونت، تمایل به خشونت را کاهش نمیدهد، بلکه خشونت به وجودآورنده خشونت است.
تنبیه شدید یا مقیدکننده، میتواند بیاندازه ناکامکننده باشد و ناکامی، خود یکی از علل اصلی پرخاشگری است.
والدینی که تنبیه شدید اعمال میکنند فرزندانی پرخاشگر به بار میآورند.
تنبیه، گرانترین و در عین حال کماثرترین وسیله یادگیری و اصلاح رفتار است.
فرد تنبیهشده، ممکن است برای احتراز از تنبیه از یک رفتار اجتناب کند اما رفتارهای دیگران را جانشین آن سازد.
تنبیه، کودک را ترسو بار میآورد و کتک نیز شخصیت کودک را درهم شکسته و تعادل روانی او را بر هم میزند.
شخص تنبیهشونده ممکن است سرانجام به تنبیهکننده حملهور شود و در مقابل او بایستد.
تنبیه موقعیت فردی و اجتماعی فرد را متزلزل میکند.
تنبیههای بدنی، ممکن است به ایجاد عقده نسبت به اولیا و مربیان منجر شود و حالت طغیان و سرکشی را در کودک برانگیزاند.
تنبیه، باعث میشود که تنبیهشونده از کلیه چیزهایی که در ارتباط با تنبیه است متنفر و بیزار شود.
تنبیه، باعث واکنشهای روانی و عاطفی مانند اضطراب، ترس افراطی، دلشوره دایمی و… میشود.
کسانی که شاهد تنبیه شدن افراد، توسط دیگران بودهاند در مواقع و مکانهای دیگر خود به تنبیه دیگران اقدام میکنند.
تنبیه در کاهش رفتار نامطلوب بهطور موقت موثر است اما موجب نابودی رفتار نامطلوب نمیشود و چه بسا به افزایش رفتار نامطلوب کمک کند.
سعی کنید به جای تهدید و تنبیه، انتقاد و بدبینی، نقاط مثبت افراد را مدنظر قرار دهید.
هنگام تنبیه، به رخ کشیدن خوبیهای همسالان موجب تحریک حسادت کودک میشود.
تنبیه بدنی، شخصیت فرد را مضحمل میکند.
تندترین و غالبا بیحسابترین، کماثرترین و خشنترین واکنش در برابر رفتار نامطلوب دیگران تنبیه بدنی است.
هر خطا و اشتباه کودک قابل تنبیه نیست.
از تنبیه بدنی، سرزنش و خجالت دادن کودک، جداً خودداری کنید.
از لجبازی کردن، سربهسر گذاشتن و مشاجره با کودک خودداری کنید.
تنبیه باعث خشم کودک میشود و این احساس را در وی به وجود میآورد که هیچ کس او را درک نمیکند.
تنبیه محصول هیجان و عواطف است تا منطق و دلیل.
والدینی که طغیان را با طغیان جبران میکنند الگویی از طغیان برای کودک فراهم میکنند.
معروفترین قانونی که اسلام، معلمان و مربیان را بدان دعوت کرده است قانون تشویق است.