تشویق خوب است؛ اما هر چیزی باید متناسب با ظرفیت و توانایی شخص باشد ، تشویق عامل مهمی برای یادگیری و انجام دادن کارها محسوب می گردد ، ولی اگر تشویق همیشه و همه وقت و برای همه کارها باشد به عنوان یک ابزار بیرونی تلقی می شود و کم کم خودش مانع ” انگیزه درونی ” خواهد شد .
کارول آمز در تحقیقات خود به این نتیجه رسید که اگر فرزند خود را بخواهید با وسایل مادی مانند : پول ، جایزه دائم تشویق کنید او را شرطی می کنید و مانع از رشد طبیعی او می شوید و سدی برای انگیزه درونی او شده اید و به راستی اگر خود شما هم دائم مورد تشویق قرار بگیرید اثراتش از بین خواهد رفت .
یکی از روانشناسان تعلیم و تربیتی به نام کلاپارد می گوید : محرک تعلیم و تربیت نه ترس و نه پاداش بلکه علاقه و رغبت نسبت به چیزی که باید درک کند می باشد . کودک نباید برای اطاعت از دیگران تلاش کند و خوش رفتاری نماید بلکه باید علت تلاش و خوش رفتاری اش بر حسب احساس درونی باشد و انضباط درونی باید جانشین انضباط درونی باشد .
و خلاصه اینکه :
تشویق زیاد و تکراری مانع از رشد و پیشرفت کودک می شود .
تشویق اثرات بیشتری نسبت به تنبیه دارد.
هر چه سن بیشتر می رود باید تشویق درونی باشد .
از تشویق های یکسان و تکراری پرهیز گردد.
تشویق های خانه و مدرسه باید با هم همسو باشد .
تشویق مادی همراه با تشویق معنوی و درونی باشد . یعنی نگوئید به خاطر اینکه فرزندم نمره خوب گرفته این کار را برایش انجام می دهم بگوئید او خودش هم خوب است .
نباید کودک را وابسته به تشویق کنید ؛ که او فقط برای جایزه کاری را انجام دهد .
انقدر کودک را تشویق نکنید که در او انتظار ایجاد کگردد و یک روز تشویق نشود کودک از شما طلبکار باشد .
اگر فرزند شما مورد تشویق بی مورد و افراطی قرار بگیرد به خود بزرگ بینی کاذب می رسد.
حتما علت تشویق را به کودک توضیح دهید .
سعی شود تشویق در بین افراد دیگر باید تا خوب تثبیت شود .
و در نهایت این جمله زیبای روانشناس بزرگ تاریخ را حسن ختام متن قرار می دهیم:
کارول آمز در تحقیقات خود به این نتیجه رسید که اگر فرزند خود را بخواهید با وسایل مادی مانند : پول ، جایزه دائم تشویق کنید او را شرطی می کنید و مانع از رشد طبیعی او می شوید و سدی برای انگیزه درونی او شده اید و به راستی اگر خود شما هم دائم مورد تشویق قرار بگیرید اثراتش از بین خواهد رفت .
یکی از روانشناسان تعلیم و تربیتی به نام کلاپارد می گوید : محرک تعلیم و تربیت نه ترس و نه پاداش بلکه علاقه و رغبت نسبت به چیزی که باید درک کند می باشد . کودک نباید برای اطاعت از دیگران تلاش کند و خوش رفتاری نماید بلکه باید علت تلاش و خوش رفتاری اش بر حسب احساس درونی باشد و انضباط درونی باید جانشین انضباط درونی باشد .
و خلاصه اینکه :
تشویق زیاد و تکراری مانع از رشد و پیشرفت کودک می شود .
تشویق اثرات بیشتری نسبت به تنبیه دارد.
هر چه سن بیشتر می رود باید تشویق درونی باشد .
از تشویق های یکسان و تکراری پرهیز گردد.
تشویق های خانه و مدرسه باید با هم همسو باشد .
تشویق مادی همراه با تشویق معنوی و درونی باشد . یعنی نگوئید به خاطر اینکه فرزندم نمره خوب گرفته این کار را برایش انجام می دهم بگوئید او خودش هم خوب است .
نباید کودک را وابسته به تشویق کنید ؛ که او فقط برای جایزه کاری را انجام دهد .
انقدر کودک را تشویق نکنید که در او انتظار ایجاد کگردد و یک روز تشویق نشود کودک از شما طلبکار باشد .
اگر فرزند شما مورد تشویق بی مورد و افراطی قرار بگیرد به خود بزرگ بینی کاذب می رسد.
حتما علت تشویق را به کودک توضیح دهید .
سعی شود تشویق در بین افراد دیگر باید تا خوب تثبیت شود .
و در نهایت این جمله زیبای روانشناس بزرگ تاریخ را حسن ختام متن قرار می دهیم:
” ستودن و تحسین کردن بیش از حد شایستگی فرد ، تملق و چاپلوسی است . ” امام علی (ع)
منبع : رفتار با کودک دبستانی ، حسنعلی میرزا بیگی