۱. بازی باعث اجتماعی شدن کودک می شود و فرایند ارتباطی او را در رابطه با دیگران تقویت می کند. پذیرش نقش در بازی دسته جمعی و انجام آن و احساس رضایت درونی، اعتماد به نفس کودک را تقویت می کند، و ترس او را برای حضور در امور اجتماعی دیگر فرو می ریزد.
۲. بازی باعث تخلیه هیجانی در کودک می شود و در نتیجه رفتارهای متعادل را به همراه می آورد. کودکانی که بازیگوش هستند و پرجنب و جوش و پر حرکت به نظر می رسند، گاهی کوچک بودن خانه و منزل و نبودن امکان بازی برای آنها مشکلاتی را از نظر هیجانی و پرخاشگری و خسته کردن والدین به وجود می آورد. بهترین مکان برای تخلیه این انرژی اضافی، یک مکان آزاد، باز و شادی بخش مثل پارک و دامان طبیعت است. پس بهتر است که والدین گاهی برنامه بازی را برای کودکان خود در نظر داشته باشند.
۳. بازی، کودکان را در تصمیم گیری و اقدام به عمل تقویت می کند. از آنجا که در بازی، تفکر، سنجیدن، انتخاب و اقدام، پشت سر هم و پی در پی انجام می شود، تکرار بازی باعث تحکیم این فرایند شده و کودک از نظر تصمیم، اراده راسخ پیدا می کند.
۴. بازی، کودک را برای پذیرفتن شکستها و چگونگی غلبه بر آن آماده می کند. در بازی همیشه برد با کودک نیست، گاهی کودک شکست می خورد و باید تسلیم دیگران شود. در برنامه بازی آنچه که جزء برنامه است، باید انجام گیرد و کودک در میان این برد و باختها و توانایی انطباق با آن به مرور، به چگونگی کنار آمدن با محرکها و حتی افراد عادت میکند و متوجه می شود که تلاش باید انجام گیرد، هرچند گاهی شکست هم خواهد بود، اما لذت بردن و در کنار دوستان بودن از همه لذتها بالاتر است و سختیها به چشم نمی آید.
۵. بازی، فعالیتهای جسمانی بدن را از لحاظ فیزیولوژیکی متعادل میکند. نرمش ، دویدن، راه رفتن، بازی با توپ، پریدن، غلتیدن و انجام دادن بازیهایی که باعث تحرک اندام و عضله ها می شوند، موجب رقیق شدن جریان خون، تنفس مفید و در نتیجه شادابی کودک می شود. ( البته همه این بازیها با نظارت والدین و دور از خطر باید باشد.)
۶. بازی باعث دوست یابی در کودکان می شود. دوستان دوران کودکی، بخصوص دوستان همسال، ماندگارترین دوستان هستند و این دوستان در بازی و تفریح انتخاب می شوند. کودکی که هیچ دوستی ندارد و دیگران او را به جمع خود راه نمی دهند، اگر این وضع ادامه داشته باشد، باید راه چاره ای پیدا کرد تا کودک وارد جمع دوستان بشود، چون ادامه و استمرار آن ممکن است برای کودک مشکلات روانی و شخصیتی به وجود آورد.
بنابراین بازی برای کودکان، علاوه بر لذت بخش بودن، آنها را از تنهایی بیرون می آورد و شادابی آنها را مضاعف میکند.
*در بازی کودکان یادآوری چند نکته ضروری است:
الف: بازی کودک را هرگز به کار تبدیل نکنید. آن بازی بی خطری که خود کودک انتخاب کرده است، ارزشمندترین و مفیدترین بازی است که آثار خود را در کودک می گذارد. اما اگر شما به اجبار بازی را بر کودک تحمیل کنید، این دیگر بازی نیست، بلکه تحمیل یک کار است. پس بازی داوطلبانه، ارزش بازی دارد.
ب: کودکان خود را با لباس نو و اتو شده به پارک نبرید. برای اینکه آنها باید با این لباس بازی کنند، بدوند، بپرند و شما نمی گذارید که بچه ها این فعالیتها را با این لباس انجام دهند. پس لباس کودک باید در عین تمیز بودن معمولی باشد و اگر کثیف شد در منزل عوض بشود، در این صورت کودک می تواند از بازی استفاده کند و لذت ببرد.
پ: حتما به کودکان سفارش کنید در پارک مواظب گلها و درختان باشند و به آنها آسیب نرسانند و اگر چیزی خوردند آشغال آن را حتما در سطل زباله بریزند. تمیز نگه داشتن محیط پارک از وظایف بهداشتی و انسانی ماست.
ت: کودکان از نظر نوع بازی چگونگی انجام آن با هم تفاوت دارند و این تفاوت به ویژگیهای روانی و جسمانی کودک مربوط می شود. بنابراین اجازه دهید کودک آنگونه که راحت تر است بازی کند، نه آنگونه که شما می خواهید. بنابراین کودک خود را پیش همسالان خود تحقیر نکنید و پشت سر هم به بازی او ایراد نگیرید. نگران نباشید، او هم به مرور همه چیز را یاد خواهد گرفت و رضایت خاطر شما را فراهم خواهد ساخت.
منبع: شما و فرزندانتان ، حسین علیزاده