با غر و لند نمی توانید از کودک بخواهید تا اسباب بازی هایش را جمع کند یا لیوان آبش را به آشپزخانه ببرد اما با روانشناسی می توانید.
به کودکتان می گویید: کیفت را مرتب کن.اسباب بازی هایت را جمع کن.ظرف میوه را خالی کن.غذایت را از یخچال بردار.کتاب هایت را مرتب کن.لباس های کثیف را جدا کن و… او هم می گوید باشه.الان…یه لحظه فرصت بده..اوهوم اما بعد همه ی کارها را خودتان می کنید و وقتی از او می پرسید پس تو چه کردی با شرمندگی می گوید یادم رفت، شما عجله داری من خودم کارهامو می کنم خیلی خسته بودم و در آخر هم سعی می کند به هم ریختگی ها را به گردن خواهر یا برادرش بیندازد و بگوید که عادلانه نیست که شما همه ی کارها را از او می خواهید.
آیا از این وضعیت ناامید هستید؟ نباشید. هنوز هم می توانید با روش های بهتر کودکتان را ترغیب کنید تا کارهای شخصی اش را انجام بدهد و در خانه به شما کمک کند.به جای غرولند و گلایه از به هم ریختگی ها و کارهای فراوانی که به عهده ی شما است با آرامش او را تشویق کنید تا به شما کمک کند. این راهکارها می توانند مناسب باشند:
پافشاری از شما،امتناع از کودک
هرگز کارهایی که به عهده ی کودک گذاشته اید را خودتان انجام ندهید. حتی اگر یک هفته لباس هایش را یک گوشه ی اتاق انداخته باشد. اشتباه شما این است که وقتی کودک تان کاری را انجام نمی دهد خود را موظف می دانید آن را انجام بدهید زیرا فکر می کنید آن کار باید انجام شود. یک بار باید به این روش عمل کنید. کودک به کتاب ها و لباس هایش احتیاج دارد و وقتی آنها مثل همیشه در دسترس نباشند او متوجه رفتارش می شود. در این موقعیت باید به او توضیح بدهید که چرا لازم است که او وظایفش را به عهده بگیرد و آنها را درست انجام بدهد. بدون طعنه یا تحقیر به او بفهمانید که وقتی کارها درست انجام نشوند اولین کسی که به دردسر می افتد خوش است.
احساستان را کنترل کنید
حقیقت این است که آنچه شما را عصبانی می کند این نیست که کودک لیوانش را به آشپزخانه نبرده است. ناراحتی شما از این است که او به حرف و دستور شما اهمیت نداده است و شما قدرت کافی برای اعمال فرمان هایتان ندارید. کودک هم دقیقا به این شیوه عادت کرده است. او هم به جای اینکه به فرمان شما واکنش نشان بدهد به فریاد ها و عصبانیت هایتان واکنش نشان می دهد.وقتی می گویید لیوانتو بردار او از ترس داد شما به آن عمل می کند نه به این دلیل که فرمانتان را مسلم و قطعی می داند. به جای داد و عصبانیت روشتان را تغییر بدهید. به او بفهمانید اگر کارهایش را انجام ندهد خبری از عصرانه، مهمانی، تماشای تلوزیون یا بازی نیست. به او یاد بدهید که همه چیز در خانه طبق اصولی پیش می رود و اگر هر کاری درست و به موقع انجام نشود ممکن است کارهای مورد علاقه اش هم به موقع انجام نشوند. این روش بسیار عملی تر و سودمندتر از ابراز خشم و خشونت است.
جنگ نکنید
دید کودک نسبت به تمیزی با آنچه شما دارید متفاوت است. اگر شما مادر مرتبی هستید، هیچگاه نمی توانید دخترتان را درک کنید که در دریایی از لباس در اتاقش به سر ببرد. نکته این است که شما باید بر روی وظایفی تمرکز کنید که جزئی از خانه شما است. اتاق دخترتان، قلمرو اوست و نباید در مورد آن سختگیری کنید اما در مورد فضای مشترک خانه قضیه فرق می کند. به او بفهمانید که اگر می خواهد در اتاقش، لباس هایش پخش باشد اجازه ندارد این کار را در جای دیگری از خانه انجام دهد.
برای انجام کارها نیز به او انتخاب دهید. لیستی از کارها تهیه کنید و از او بخواهید از میان آنها وظایفی را انتخاب کند و زمانی را برای انجام آنها در نظر بگیرید. پس از آن شما باید به او در مورد آن کارها یادآوری کنید. یادآوری کردن جزئی از وظایف مادری است. اما چگونه یادآوری کردن نیز مهم است. گاهی شما با لحن بد و یا بی ادبانه ای این کار را می کنید و کودک ممکن است از طرز صحبت شما خوشش نیاید. پس سعی کنید روشی را پیدا کنید که کودکتان برای یادآوری در مقابل آن موضع نمی گیرد.
در نهایت از کودکتان برای کمک های حتی کوچکش تشکر کنید. برای آنکه بعد از غذا ظرف خود را داخل سینک قرار می دهد. حتی می توانید با شوخی به او بگویید که ببخشید که دست های ماشین ظرف شویی به آنها نمی رسد تا خودش آنها را داخل خودش قرار دهد. ممکن است این روش موثر باشد تا او کمک بیشتری بکند و توقعات شما را برآورده کند.
