یکی از آن روزهای وحشتناکی را در نظر بگیرید که ترفندهایتان – که به طور معمول موثر واقع می شد- بی اثر مانده و کودک نوپای شما هر آتشی دلش خواسته سوزانده است. برای مثال اتاق نشیمن را زیر و رو کرده و هرچه می گویید: بسه دیگه! نکن! دست نزن! مگه نگفتم نکن! مگه نمی شنوی؟ کر شدی؟ مگه نمی گم نکن!
گوشش بدهکار نیست. در نهایت از کوره در خواهید رفت و صدایتان را بلند می کنید و البته کو گوش شنوا؟!! اما از دید کودک، او با شیطنت خود موفق شده، توجه والدینش را جلب کند و برای وی راه جلب توجه –مثبت و منفی- مهم نیست، توجه توجه است و داد و فریاد و توپ و تشر شما هم تغییری در رفتار او نمی دهد. بدون تردید برقراری نظم و انضباط بسیار راحت تر و لذت بخش تر از چنین شرایطی است که در آن دمای عاطفی رابطه شما و فرزندتان به نقطه جوش می رسد! به نظرتان وقتی کار به اینجا کشیده می شود، کنترل اوضاع از دست چه کسی در رفته است؟ شما یا فرزندتان؟
گام اول در آموزش نظم و انضباط به کودکان، فراگیری برخورد صحیح با آنان است هنگامی که قصد دارید با کودکتان صحبت کنید؛ فقط در اندیشه گفتگوهای خود نباشید بلکه به نوع و چگونگی حرف زدنتان هم بیندیشید. زیرا بچه ها فقط به صحبت های شما توجه نمی کنند بلکه وضعیت حرکات بدن، اضطراب، نگرانی، لحن و بلندی صدایتان را هم می بینند و می شنوند. گیرنده های آنان بسیار قوی است شاید هم حس ششم دارند.
لحن قاطع
وقتی کودک مرتکب خطایی شد، باید با لحنی قاطعانه با او صحبت کنید:
-
به سمت او بروید و از همان جا که ایستاده اید بر سرش فریاد نزنید.
-
خم شوید به اندازه ای که همقد او شده و بلندی قامت شما، بچه را نترساند و مستقیم به چشم هایش نگاه کنید (برقراری ارتباط چشمی) چرا که اگر از بالا به او دستور بدهید، حرفتان را نادیده می گیرد.
-
اگر کودک خواست رویش را برگرداند و برود، دست های او را بگیرید تا مستقیم به شما نگاه کند. برای این منظور به او بگویید: لطفاً به من نگاه کن
-
نباید در لحن صدا و حرکات شما اثری از خشونت و تهدید وجود داشته باشد.
-
با لحنی آرام، قاطع و محکم صحبت کنید. بهتر است این لحن را با عصبانیت، تهدید، تطمیع و معامله اشتباه نگیرید. وقتی بااین لحن با فرزندتان صحبت کنید، کوچک ترین تردیدی برایش باقی نمی ماند که راهی جز اطاعت ندارد زیرا آنان به سرعت متوجه نارضایتی شما می شوند.
-
به آرامی روشنی و با لحنی آمرانه به او بگویید چه کار خطایی انجام داده است: اجازه نداری کسی رو بزنی و ازت می خوام که دیگه این کارو تکرار نکنی! حرف زدن با لحنی قاطع به طرز معجزه آسایی موثر واقع می شود زیرا بچه های کوچک متخصص درک کوچک ترین علایم هستند. بهتر است بدانید؛ گاهی صدای آرام، قاطع و حرکات مطمئن شما برای انتقال پیام به کودک کافی است. زیرا به آنان این پیام را می دهد که حد و حدود و خط قرمزهایی وجود دارند که او نمی تواند پا را از آن ها فراتر بگذارد. علاوه بر این بین رفتار بد کودک و شخصیت وی تفاوت قایل شوید و برچسبی به وی نزنید زیرا آن چه ناپسند می باشد، رفتار اوست نه خود او. بنابریان درباره خود کودک اظهار نظر نکنید به طور مثال به او نگویید بچه بد یا تنبل. توجه داشته باشید؛ وقتی شخصیت بچه را هدف قرار می دهید او احساس بی ارزشی و پوچی می کند، خشمگین می شود و می ترسد اما هدف اصلی ما این نیست و فقط باید به طور کامل برای کودک روشن کنید، رفتارش ناشایست بوده و فقط کار وی، شما را ناراضی کرده است.
در نظر داشته باشید،؛ همه والدین اقتدار و تحکم کافی را ندارند پس دلسرد نشوید و برای اعتماد به نفس کافی و خودباوری تلاش کنید تا بتوانید حرف خود را به کرسی بنشانید. بنابراین، اگر به آن چه می گویید به طور کامل اطمینان ندارید، بچه از لحنتان متوجه این مساله خواهد شد پس بهتر است گاهی برای مهارت در این کار، جلوی آینه تمرین کنید.
برداشت از کتاب: مادر کافی باشیم