صدای زیاد (نویز) در بخش مراقبت های اولیه نوزادن (NICU)، احتمال آسیب شنوایی، زبانی و شناختی نوزادان زودرس را افزایش می دهد.
تولد زودرس اولین دلیل مرگ در اولین ماه تولد نوزاد و دلیل اصلی ناتوانی های طولانی مدت است و به رغم اینکه پیشرفت ها در مراقبت از نوزادان زودرس، احتمال زنده ماندن آنها را افزایش داده است، این نوزادان همچنان مستعد بروز مشکلات رشدی هستند که ممکن است در تمام طول عمر باقی بماند.
نوزادان زودرس که در واحد مراقبت های اولیه نوزادان (NICU) نگهداری می شوند، در برابر نورهای درخشان اتاق چشم هایشان را می بندند، اما امکان بستن گوش در مقابل صداهای بلند و آزاردهنده را ندارند و انتقال بسیار سریع نوزاد از رحم مادر به محیط بسیار شلوغ (NICU)، احتمال آسیب پذیری این نوزادان را افزایش می دهد.
شواهد علمی فزاینده ای وجود دارد که نشان می دهد نویز (صدای زیاد) بیش از حد در این محیط نیز بر رشد و تکامل نوزادان اثرات منفی دارد و آنها را در معرض ناتوانی های شنوایی، زبانی و شناختی قرار می دهد.
همچنین نوزادان نارس نسبت به نویز زمینه، حساسیت ویژه ای دارند زیرا دستگاه شنوایی آنها در مراحل حساس رشد عصبی قرار دارد و آنها دیگر توسط بافت و پوشش رحم، محافظت نمی شوند.
رشد دستگاه شنوایی در دوران بارداری، فرایند دقیق و پیچیده ای است، تمام ساختارهای مهم گوش از جمله حلزون در فاصله هفته های ۲۳ تا ۲۵ بارداری شکل گرفته و نوزاد نارس قبل از ورود به بخش (NICU)، از قدرت شنیدن برخوردار است و در این میان آنچه مهم است حفاظت از دستگاه شنوایی نوزاد در برابر آن دسته از محرکات صوتی است که هنوز قادر نیست از عهده پردازش آنها برآید.
به نظر می رسد نوزادان پس از تولد، صدای مادرشان را به صدای دیگر زنان، ترجیح می دهند. بر اساس یافته های مطالعات مختلف در پاسخ نوزادان، برتری واضحی نسبت به صدای مادر حتی در ساعت های اولیه تولد مشاهده می شود که بر اهمیت تجارب شنوایی اولیه تاکید دارد و نشان می دهد که توجه شنوایی، یادگیری و حافظه، از درون رحم شروع می شود.
نوزادان نارس ممکن است هفته ها و حتی ماه هایی از زندگی را در NICU بگذرانند. در این مدت، آنها از شنیدن اصوات مادرانه بیولوژیک که در رحم قابل شنیدن بود، محروم می شوند؛ زمانی که دستگاه شنوایی در دوره حساس رشد خود قرار دارد، محرومیت از این صداها می تواند بر تکامل نواحی شنوایی مغز و نواحی مربوط به فراگیری گفتار و زبان، تاثیرات بارزی داشته باشد.
بی تردید، تنوع صداها و سطوح نویزی که در بخش مراقبت های اولیه وجود دارد، از آنچه در رحم مادر شنیده می شود، بسیار متفاوت است. در چنین محیطی، صداهای با فرکانس پایین در مایع آمنیوتیک رحم، جای خود را به نویزهای غیرقابل پیش بینی ناشی از وسایل تهویه، نمایشگرهای قلبی، پمپ های تزریق، فراخوان ها (پیجرها) و زنگ های هشداردهنده می دهند.
نویزهای موجود در این محیط می تواند برای سلامتی، زیان بار باشد، صدای بلند، تغییرات فیزیولوژیک ناخواسته ای را در ضربان قلب، فشار خون، تنفس و اکسیژن گیری باعث می شود. نویز، همچنین می تواند موجب هوشیاری بیش از حد و تاثیرات منفی بر دستگاه های قلبی-عروقی و تنفسی شود.
رییس انجمن علمی شنوایی شناسی ایران روش هایی برای رفع سطوح بالای نویز NICU را بر شمرد که شامل:
۱- تغییر طراحی
NICU- 2 اصلاح، جایگزینی یا تعمیر تجهیزات
۳- استفاده از دستگاه های هشدار دهنده با صدای آرام
۴- تغییر رفتار پرسنل
۵- اندازه گیری منظم سطوح نویز
۶- استفاده نکردن از ایرماف ها می باشند.