لجبازی، بازی خطرناکی است که برخی از زوجین به خصوص در سالهای اول زندگی مشترک برای نشان دادن قدرتشان به یکدیگر در پیش میگیرند. آنها فکر میکنند اگر در بسیاری از موارد نظر همسر خود را تأیید کنند و مطابق میل همسر خود عمل کنند، دیگر باید تا آخر عمر حرفشنو و مطیع محض او باشند.
این استدلال اشتباه باعث میشود برخی از افراد حتی زمانی که میدانند حق با همسرشان است باز هم مطابق نظر همسر خود رفتارنکنند و به تکرار رفتار اشتباه خود بپردازند، اقدامی که در نظر همسرشان چیزی جز لجبازی نیست. اما مسئله زمانی بغرنجتر میشود که همسران این دسته از افراد مهارت رفتار با لجبازها را به خوبی بلد نباشند و حتی برای نشان دادن بد بودن این رفتار آگاهانه مقابله به مثل کنند و با رفتار متقابل سعی کنند رفتار همسرشان را اصلاح کنند غافل از اینکه این کار تنها آتش اختلافات را شعله ور میکند.
برخی از افراد دیگر نیز سرزنش و ملامت یا قهر و کینه توزی را در برابر همسر لجباز خود پیش میگیرند که هر یک از این رفتارها، به تنهایی میتواند صمیمیت و عشق را از زندگی مشترک بزداید.
براستی بهترین شیوه رفتار با همسر لجباز و حرف نشنو چیست؟
قبل از هر چیز باید توجه داشته باشید که زوجین در خانوادههای متفاوت رشد کرده و تربیت شدهاند و این تربیتهای متفاوت سبب اختلاف نظر بین آنها میشود؛ بنابراین اختلاف یک امر طبیعی بین همسران است. اما برای اینکه این اختلاف نظرها به معضل در زندگی مشترک تبدیل نشود توصیههایی قابل ذکر است:
انتظارات خود را از همسرتان تعدیل کنید
همانطور که شما از همسرتان توقعات و انتظاراتی دارید او نیز از شما انتظاراتی دارد؛ بنابراین نمیتوانید بدون درنظر گرفتن انتظارات همسر، از او توقع داشته باشید که از شما حرف شنوی داشته باشد.
از یادآوری نقاط مثبت غافل نشوید
قبل از اینکه از نقاط ضعف همسرتان صحبت کنید نقاط قوتش را یادآوری کنید و قبل از هر انتقادی از او تعریف کنید همچنین در گفتوگوهایتان بیان کنید همانطور که شما از او انتقاد میکنید او نیز میتواند اشتباهات شما را بیان کند؛ چنین رفتاری سبب میشود همسرتان شما را آدم منصفی بداند و پذیرش بیشتری نسبت به حرف شما پیدا کند.
اعتدال را رعایت کنید
از همسرتان زیاد انتقاد نکنید؛ زیرا سبب میشود از اهمیت حرف شما کاسته شود. حضرت علی (ع) میفرمایند: «وقتی حرفی زیاد تکرار شود از ارزشش کاسته میشود.» لذا بعد از یک تذکر، به او فرصت فکر کردن بدهید و تذکرات خود را به طور مداوم تکرار نکنید.
از رفتار انتقاد کنید نه از شخص
به جای انتقاد از خود شخص از کار او انتقاد کنید، یعنی خود شخص را نکوهش نکنید بلکه عمل او را مورد انتقاد قرار دهید.