کودکان آنگونه که زندگی می کنند، می آموزند و آنگونه که می آموزند، زندگی می کنند.
اگر با انتقاد زندگی کنند، می آموزند که متهم کنند.
اگر با گذشت زندگی کنند، می آموزند که صبور باشند.
اگر با تمسخر زندگی کنند، می آموزند که خجالت بکشند.
اگر با تشویق زندگی کنند، می آموزند که متکی به نفس باشند.
اگر با تحسین زندگی کنند، می آموزند که مستقل باشند و میدان خویش را خود اداره کنند، حتی اگر هوا بارانی باشد.
اگر با سهل انگاری و آزادی بیش از اندازه خراب شده باشند، سرشار از طمع و سودجویی رشد می کنند.
اگر به آنها امکان ابراز وجود و مسئولیت پذیری داده شود، با ارزش ها و اهداف مناسب رشد می کنند.
اگر با خوش بینی زندگی کنند، با این طرز تفکر که ” برای پرواز کردن به دنیا آمده اند” رشد می کنند.
اگر با نفرت زندگی کنند، با چشمانی کور و بسته بر زیبایی و عشق واقعی، رشد می کنند.
اگر با عشق زندگی کنند، به خاطر بخشیدن عشق زندگی خواهند کرد و چشمانشان بر نفرت کور خواهد شد.
اگر پیوسته به خاطر هر چیز کوچک و بزرگ نصیحت شوند، همان می شوند که ما آرزو داریم نشوند.
اما
اگر به فرزندانمان بگوئیم که “چقدر از داشتن تو بر خود می بالیم”، می آموزند که پیروز شوند،
زیرا کودکان آن گونه که زندگی می کنند، می آموزند و آن گونه که می آموزند زندگی می کنند.
منبع: پیروزی مضاعف؛ دنیس ویتلی، مترجم: ع. شایق