۱- فرزندان خود را در بحث های خانوادگی مشارکت دهید. اگر آنان خودشان را دربرنامه های خانواده سهیم بدانند، انگیزه ی لازم برای یادگیری و فکر کردن را خواهند داشت.
۲- به طور مرتب و منظم با معلم فرزندانتان در تماس باشید و با آنان در مورد پیشرفت تحصیلی همکاری، هم فکری و مشورت کنید.
۳- روزانه بخشی از اوقات فراغت زندگی تان را برای کمک به پیشرفت تحصیلی فرزندان و یا مشاورت با آنان اختصاص دهید.
۴- به فرزندانتان احترام بگذارید، برای آنان شخصیت قائل شوید و با تأیید وتصویب نظریات آنان ، با دید حرمت و ارزشمندی به آنها بنگرید.
۵- استعداد ها و توان مندی های فکری و جسمانی فرزندانتان را باور داشته باشید.
۶- شکست وعدم موفقیت فرزندانتان باید زمینه ی ترقی و پیشرفت آنان باشد ، نه سبب ایجاد یأس و ناامیدی.
۷- فرزندانتان را یاری کنید تا مدرسه ی خودشان را به یک محیط شاد و همراه با شور و نشاط تبدیل کنند.
۸- فرزندانتان را کمک کنید تا خودشان مشکلات خودشان را حل کنند و تکالیف خود را انجام دهند.
۹- مواظب باشید عوامل و موانعی که باعث افت تحصیلی فرزندانتان هستند ادامه پیدا نکند.
۱۰- در مواقعی که قادر به حل مشکلات فرزندانتان نیستید از مشاورین تحصیلی – تربیتی و افراد متخصص در تعلیم و تربیت کمک بگیرید.
۱۱- باید زمینه های تمرکز حواس را در فرزندانتان ایجاد کنید.
۱۲-کودکان و فرزندان خود را به طو ر واقعی تشویق کنید و از تشویق های ساختگی خودداری کنید.
۱۳- کودکان و فرزندانتان را تشویق به انجام کارهای پسندیده و نیک بکنید و برای ایجاد عادت خوب مطالعه کردن تأکید و پافشاری کنید.
۱۴- در فرزندانتان احساس ایمنی ایجاد کنید و از ترس و دلهره آنان از مدرسه و … بکاهید.
۱۵- هیچ گاه فرزندانتان را از امتحان نترسانید. البته داشتن ترس از معلم ، مدرسه و امتحان در حد معقول برای کودکان سازنده و مفید است.
۱۶- از طریق گوش دادن به سؤالات فرزندانتان در گسترش علاقه و جلب توجه آنان به یاد گیری تلاش کنید .
۱۷- والدین باید فرزندانشان را تشویق کنندکه برای کسب خوشبختی و سعادت کوشش کنند .
۱۸- فرزندانتان را تشویق کنید در یک زمان روی یک موضوع خاص سعی بیشتری بکنند تا نمرات خوبی کسب کنند . خواندن موضوعات مختلف او را سر در گم می کند .
۱۹- از هر گونه اختلاف و دعوای زناشویی در محیط خانواده جداّ خودداری کنید . زیرا موجب ایجاد اضطراب و ترس در کودکان می شود .
۲۰- سعی کنید گفتار وحرکات شما در تضاد با مقررات مدرسه نباشد . هم آهنگی با مقررات وضع شده در مدرسه یکی از عوامل ایجاد تعادل روحی در کودکان است .