خـورشـیـد اسـلام تـازه از مدینه طلوع کرده بود و مسلمانان تقید خاصى به احکام اسلام داشتند.
روزى صـداى اذان از مـسـجـدالـنـبـى بـرخـاست و جمعیت با صفوف فشرده و ازدحامى وصف نـاشـدنـى پـشـت سر رسول اکرم به نماز ایستادند.
ناگاه صداى گریه طفل شیرخوارى از گوشه مسجد بلند شد.
رسـول اکـرم بـا شـنـیدن صداى گریه دلخراش کودک در به جا آوردن اعمال نماز تعجیل کرد.
نمازگزاران که گریه کودک برایشان اهمیتى نداشت و تا مدتى قبل دختران نوزاد خویش را زنده زنـده در زیـر خاک مى کردند و هنوز با عمق احکام اسلام نیز آشنایى پیدا نکرده بودند،ازاین حالت رسول خدا تعجب کردند و پنداشتند که حادثه اى براى رسول خدا پیش آمده است .
نـماز که تمام شد، از حضرت پرسیدند: آیا مساله خاصى پیش آمدکه چنین با عجله نماز را به پایان رساندید؟ رسول اکرم فرمود: آیا شما صداى گریه کودک را نشنیدید؟ وقـتـى رسـول خـدا این جمله را فرمود، تازه آنها فهمیدند رسول خدابراى گریه کودک، نماز را سریع به پایان رسانده است تا کودک مورد ملاطفت و نوازش قرار گیرد.
آری رسول خدا (ص) اسوه حسنه و الگوی مسلمانان، در احترام به کودکان همیشه یک نمونه و الگوی کامل بودند.
منبع: صدحکایت تربیتی