باید بدانیم اگر چه حسادت صفتی بسیار مذموم و سرمنشا بسیاری از خطاها است و فرد حسود به عنوان بیماری که دچار یک بیماری شده باید به درمان خود بپردازد، اما در بسیاری از موارد ریشه حسادت یا عامل تشدید آن خطاهای رفتاری اطرافیان، بزرگتر ها و به ویژه والدین است. در اینگونه موارد وقتی والدین با حسادت ورزی فرزند خود مواجه می شوند بیش از همه باید خود را ملامت و سرزنش کنند که چرا با رفتارهای نسنجیده و نادرست خود زمینه ساز بروز حسادت در فرزندشان شده اند.
نکته اول :
روشن است بعضی از صفات و خصوصیات، ذاتی و برخی اکتسابی است. صفاتی همچون رنگ چشم و صاف یا مجعد بودن مو و زیبایی های چهره و امثال آن کاملا ذاتی است و کسی در آن نه دخالت داشته و نه می تواند داشته باشد. اما برخی صفات دیگر اکتسابی و قابل تحصیل اند. اعتماد به نفس، ادب، اخلاق خوب و صبر و بردباری از آن جمله اند، که با تمرین و مداومت می توان آنها را ایجاد یا تقویت کرد.
مراقب باشید صفات ذاتی و غیراکتسابی را در هیچ کس تشویق نکنید، همانطور که فقدان آنها در کسی مایه سرزنش نیست. صفات ذاتی به ویژه اگر در حضور دیگران تشویق و تحسین شود می تواند زمینه ساز بروز حسادت در دیگران باشد.
این همان خطای بزرگی است که والدین به خصوص در مورد فرزند دوم مرتکب می شوند و بعضى شکایت می کنند که چرا فرزندانمان به یکدیگر حسادت می کنند.
نکته دوم :
والدین باید بدانند که شایسته است همان صفات و خصوصیات اکتسابی مثبت هم در حضور دیگران حساب شده و معتدل مورد توجه و تحسین قرار گیرد.
اصل اینکه فرزندتان را به پاس ادب، احترام، اطاعت، مسئولیت پذیری و … در حضور دیگران تحسین کنید و مورد محبت قرار دهید بسیار درست است، چرا که خوبی باید تشویق شود و بدی تقبیح، تاافراد خانواده همه متوجه باشند خوبی چیست و بدی کدام است و برای شما رفتارهای خوب اهمیت دارد و البته رفتارهای بد از نظر شما زشت و مورد تنفرند.
اعضای خانواده و فرزندان باید ببینند برای شما خوب بودن و بد بودن یکسان نیست.
اما مهمتر این است که این تشویق و توجه و محبت به دیگری، باید در حضور دیگران معتدل و ملایم باشد، چرا که اگر آنچه خیلی خوب است به گونه ای ویژه و بیش از حد و فوق العاده تشویق شود، باز ممکن است زمینه ساز حسادت شود.
رفتار سنجیده آن است که رفتارهای خوب دیگران در جمع بطور معتدل تشویق شود، اما به همان فرزند در خلوت و به طور خصوصی بیشتر محبت شود و به او گفته شود که عملکرد او تا چه حد مایه خوشحالی و خرسندی است.
در آینده ای نزدیک راههای درمان حسادت را شرح می دهیم. با ما همراه باشید…
نکته اول :
روشن است بعضی از صفات و خصوصیات، ذاتی و برخی اکتسابی است. صفاتی همچون رنگ چشم و صاف یا مجعد بودن مو و زیبایی های چهره و امثال آن کاملا ذاتی است و کسی در آن نه دخالت داشته و نه می تواند داشته باشد. اما برخی صفات دیگر اکتسابی و قابل تحصیل اند. اعتماد به نفس، ادب، اخلاق خوب و صبر و بردباری از آن جمله اند، که با تمرین و مداومت می توان آنها را ایجاد یا تقویت کرد.
مراقب باشید صفات ذاتی و غیراکتسابی را در هیچ کس تشویق نکنید، همانطور که فقدان آنها در کسی مایه سرزنش نیست. صفات ذاتی به ویژه اگر در حضور دیگران تشویق و تحسین شود می تواند زمینه ساز بروز حسادت در دیگران باشد.
این همان خطای بزرگی است که والدین به خصوص در مورد فرزند دوم مرتکب می شوند و بعضى شکایت می کنند که چرا فرزندانمان به یکدیگر حسادت می کنند.
نکته دوم :
والدین باید بدانند که شایسته است همان صفات و خصوصیات اکتسابی مثبت هم در حضور دیگران حساب شده و معتدل مورد توجه و تحسین قرار گیرد.
اصل اینکه فرزندتان را به پاس ادب، احترام، اطاعت، مسئولیت پذیری و … در حضور دیگران تحسین کنید و مورد محبت قرار دهید بسیار درست است، چرا که خوبی باید تشویق شود و بدی تقبیح، تاافراد خانواده همه متوجه باشند خوبی چیست و بدی کدام است و برای شما رفتارهای خوب اهمیت دارد و البته رفتارهای بد از نظر شما زشت و مورد تنفرند.
اعضای خانواده و فرزندان باید ببینند برای شما خوب بودن و بد بودن یکسان نیست.
اما مهمتر این است که این تشویق و توجه و محبت به دیگری، باید در حضور دیگران معتدل و ملایم باشد، چرا که اگر آنچه خیلی خوب است به گونه ای ویژه و بیش از حد و فوق العاده تشویق شود، باز ممکن است زمینه ساز حسادت شود.
رفتار سنجیده آن است که رفتارهای خوب دیگران در جمع بطور معتدل تشویق شود، اما به همان فرزند در خلوت و به طور خصوصی بیشتر محبت شود و به او گفته شود که عملکرد او تا چه حد مایه خوشحالی و خرسندی است.
در آینده ای نزدیک راههای درمان حسادت را شرح می دهیم. با ما همراه باشید…
منبع : یوسف قهرمان خوبیها ، م.حورایی