حاملگی خارج از رحم به حالتی گفته می شود که تخمک لقاح یافته در جایی به غیر از دیواره داخلی رحم مستقر می شود و شروع به رشد می کند. ۹۸ درصد از حاملگی های خارج از رحم درون لوله های فالوپ (لوله رحمی) اتفاق می افتد، با این حال امکان دارد در نقاط دیگری مثل تخمدان، گردن رحم و حفره شکمی نیز رخ دهد.
در حاملگی طبیعی، یک تخمک در یکی از لوله های فالوپ که تخمدان ها را به رحم متصل می کند، توسط اسپرم لقاح می یابد. تخمک لقاح یافته سپس به سمت رحم حرکت می کند و خود را در دیواره داخلی رحم یا اندومتر مستقر می کند و اصلاحا لانه گزینی می کند، و در آنجا باقی می ماند و رشد می یابد.
اگر لانه گزینی سلول تخم تشکیل شده در هر جایی غیر از دیواره داخلی رحم ایجاد شود ( مثلا در لوله های فالوپ، گردن رحم و یا دیگر قسمت های اندام تناسلی زن) به آن بارداری خارج رحمی گفته می شود.
عوامل خطر بارداری خارج رحمی
باید بدانیم احتمال اینکه بارداری خارج رحمی در هر بارداری اتفاق بیفتد، حدود ۲ درصد می باشد. بارداری خارج رحمی معمولا طی چند هفته پس از لقاح و در اولین هفته های بارداری ایجاد می شود.
عوامل خطر مهمی وجود دارد که شانس فرد را برای ابتلا به بارداری خارج رحمی بالا می برد. از قبیل:
– بیماری های مقاربتی
– بیماری های التهابی لگن
– اندومتریوز در صورتی که درمان نشود و به بارداری منجر شود
– لوله های فالوپ اسیب دیده
– مصرف داروهای ضدبارداری
– باردار شدن به روش های آزمایشگاهی (لقاح آزمایشگاهی)
– بستن ناموفق لوله های رحمی
– سابقه خانوادگی فرد برای داشتن بارداری خارج رحمی
– عمل جراحی لگن
– چسبندگی های لگنی
– استفاده از آی یو دی. تقریبا ۵۰ درصد بارداری زنانی که برای جلوگیری از بارداری از IUD استفاده می کنند، خارج از رحم صورت می پذیرد.
خونریزی داخلی به علت پارگی لوله رحمی در بارداری خارج رحم می تواند منجر به شوک شود، زیرا شوک در اثر افت فشار خون ایجاد می شود
منبع: بخش سلامت تبیان