معمولا تا یکسالگی کودک باید در دسترس مادر باشد . مادر باید صدای او را بشنود و به راحتی متوجه تقلا و احساس نیاز او شود .
از یک سالگی به بعد این تغییر به روحیه کودک بستگی دارد . همه کودکان به راحتی قبول نمی کنند که اتاق مادر را ترک کنند و یا از او دور شوند. این موردی نیست که از لحاظ سنی زمان مشخصی داشته باشد ، مثلا بگوئیم حتما راس دو سالگی کودک را باید در اتاق جداگانه ای بخوابانیم.
در این باره باید انعطاف داشت!!!
باید از افراط و تفریط بپرهیزیم ؛ یعنی نه از بدو تولد فرزند را از مادر جدا کنیم و نه اجازه دهیم تا هفت سالگی کنار مادر بخوابد.
در فرهنگ ما معمولا بچه ها در سه سالگی این جابجایی را بهتر می پذیرند ولی استثنائ هم وجود دارد.
بچه ها با هم متفاوتند ؛ مثلا برخی از بچه ها خیلی دیرتر این جابجایی را می پذیرند . در مورد این کودکان به والدین توصیه می شود که اگر فرزندتان حاضر نیست جدا از شما بخوابد ، بهتر است شما در اتاق او بخوابید و نگذارید که او در اتاق شما بخوابد و عادت کند و جدا کردن او از خودتان به یک مشکل تبدیل شود.
کاملا آزادنه در اتاق او بخوابید و برایش قصه تعریف کنید و نوازشش کنید ، زیرا کودکان در سنین پائین به همدم نیاز دارند .
اگر کودک شما از تنها خوابیدن خیلی می ترسد و شما اجازه می دهید کنار شما بخوابد مشکل او را حل نکرده اید. ترس او باید دلیل داشته باشد. زمانی به او کمک می کنید که به همراه او بکوشید تا علت ترسش را پیدا کنید این کار به صبر ، درک و استقامت قابل ملاحظه شما نیاز دارد.
اگر به خاطر تمایل خودتان او را به رختخواب خود می آورید بهتر است احساستان را دوباره ارزیابی کنید ، برخی از افراد که تنها زندگی می کنند ( به دلایل متفاوت) از اینکه شبها کنار فرزندشان بخوابند کمتر احساس تنهایی و ترس کرده راضی تر هستند و یا گاهی اوقات که والدین از دست هم ناراحت هستند کودک را به رختخواب می برند . اگر شما هم با اینگونه مسائل درگیر هستید باید گفت که به جای کمک به کودکتان سعی دارید مشکل خود را حل کنید اگر این مشکل به اسانی حل نشود باید از متخصصان کمک بگیرید.
اگر کودک عادت کند همیشه با شما بخوابد نمی توانید او را در مهد کودک هم تنها بگذارید ، این عادت او در زندگی اجتماعی شما نیز تاثیر می گذارد و دیری نمی گذرد که احساس می کنید نسبت به کودکتان عصبانی هستید و زمانی هم که آنقدر بزرگ می شود که دیگر نتوانید با او در یک رختخواب بخوابید نمی توانید قانعش کنید که به رختخواب خودش برود.
البته آن روز زمانی است که مجبورید حضور کودکتان را هر روز در اتاقتان تحمل کنید .
ممکن است شما یک یا دو اتاق خواب داشته باشید و علا وه بر چند بچه پدر بزرگ و مادر بزرگ نیز با شما زندگی کنند که برای خودشان اتاق نیاز دارند و یا ممکن است در خانه کسی باشید که انها تنها یک اتاق دارند.
اینها همه نمونه هایی از موقعیت های دشواری است که البته برای آنها راه حل هم وجود دارد .
مثلا اگر کودک شما محبور است در اتاق شما بخوابد به او یک رختخواب جداگانه بدهید که گوشه ای از اتاق را به خودش اختصاص دهد و سعی کنید فضایی مخصوص وسایل او ایجاد کنید.
منبع :کتاب والدین موفق: روح الله سلیمانی ؛ مرضیه فیوج
پاسخ به والدین ؛ سیما فردوسی