حوزه ارتباط کلامی در صحبت کردن خلاصه نمی شود بلکه گوش دادن به صحبت های فرد مقابل و تلاش برای درک احساسات او را نیز در برمی گیرد. اگر با این روش به طرف مقابل گوش کنیم به او نیز کمک کرده ایم خودش را به ما بیشتر بشناساند و از شناساندن خود به ما احساس خوبی به او دست می دهد.
• وقتی با فرزندتان صحبت می کنید یا به او گوش می کنید سعی کنید کارهای زیر را انجام دهید:
• وقتی او با شما صحبت می کند با او تماس چشمی برقرار کنید حتی وقتی می توانید بدون نگاه کردن به او صدایش را بشنوید به او نگاه کنید.
• در هنگام رانندگی یا کاری که باید نگاهتان به کارتان باشد به فرزندتان بگویید دارم گوش می کنم الان نمی توانم نگاه کنم ولی حرفهایت را می شنوم.
• برای این که با فرزندتان هم صحبت شوید و به او گوش فرا دهید خود را همسطح او کنید. مثلاً زانو بزنید یا او را طوری بلند کنید تا به خوبی بتوانید تماس چشمی برقرار کنید. اگر چیز مهمی را به او می گویید سعی کنید دستتان را روی شانه یا زانوی او بگذارید تا حواس او را متوجه خود کنید.
هنگامی که فرزندتان صحبت می کند کمی به جلو خم شوید و با حالت چهره تان به اون نشان دهید که به آن چه می گوید علاقه مندید. با بیان عباراتی مانند آها، خوب، برایم بیشتر تعریف کن او را تشویق کنید که به صحبت خود ادامه دهد.
تبادل ساده اطلاعات بخش عمده ارتباط کلامی است: کفش هایت کجاست؟ به نظرم در راه رو است. بیا پیدایشان کنیم تا بتوانیم بیرون برویم. حتی در تبادل های ساده نیز می تواند در بسیاری از اوقات احساس نهفته باشد این دفعه کفش هایت را کجا گذاشته ای؟ به نظرم در راهرو است. چرا هیچ وقت نمی توانی آن ها را سرجایش بگذاری؟ می بینید که کلمات و لحن های متفاوت چگونه نوع ارتباط کلامی بین والد و کودک را تغییر می دهد.
می بینید که کلمات و لحن های متفاوت چگونه نوع ارتباط کلامی بین والد و کودک را تغییر می دهد. کودکان علاوه بر کلمات ما به احساسات مان نیز توجه می کنند و نسبت به هردوی آن ها واکنش نشان می دهند. اگر هنگامی که فرزندمان صحبت می کند به احساسات او آگاه باشیم می توانیم نسبت به طرز بیان و لحن خود نیز هنگامی که با او صحبت می کنیم آگاهی بیشتری به دست بیاوریم.