چگونه روح فرزندمان را پرورش دهیم؟
درونی ترین و عمیق ترین موجودی که درعمق وجود انسان نهفته است ، روح آدمی است.
اگر کودک دارای روح وابسته ای باشد ، یک سری علائم ونشانه هایی از خود بروز می دهد ؛ مثلا مرتب در حال جنگ و دعواست ، لجباز و یکدنده است ، از دیگران کناره گیری می کند ، به عشق و محبت دیگران اهمیتی نمی دهد ، به حرف والدین خود گوش نمی دهد و یا به اصطلاح به هیچ صراطی مستقیم نیست.
اکنون این سوال مطرح است که با این کودکان چگونه برخورد کنیم؟
اگر تشخیص دادید فرزندتان از این نوع افراد است ، نگران نباشید ، به توصیه های زیر عمل کنید ، مطمئن باشید به نتیجه دلخواه دست خواهید یافت.
۱. مهربان باشید:
به هیچ عنوان سر او فریاد نکشید و با لحن تند و خشن با او صحبت نکنید . وقتی با او ارام حرف می زنید متوجه می شود که وجودش برایتان ارزشمند است و شما برای او احترام قائل هستید. در این مرحله است که به تدریج با شما احساس نزدیکی می کند و تازه صحبت های شما را می شنود.
۲. او را درک کنید.
مسائلی که باعث درد و رنج فرزندتان شده درک کنید و خودتان را جای او بگذارید و از دید او به مسائل نگاه کنید. در این صورت است که حرفهای فرزندتان را متوجه می شوید و دیگر در مقابل او جبهه نمی گیرید.
۳. علت ناراحتی او را تشخیص دهید.
اگر فکر می کنید از شما خطایی سر نزده است به همین راحتی از کنار این موضوع نگذرید. شاید طرز صحبت و یا طرز نگاه شما باعث رنجش خاطر او شده باشد.
۴. او را در آغوش بگیرید.
به فرزندانی که در درون احساس ناراحتی و رنجش دارند ، ابراز علاقه کنید. آن ها را در آغوش بگیرید تا عشق و محبتتان را درک کنند و متوجه شوند که به آنها اهمیت می دهید. از ابراز علاقه کردن به فرزندتان نترسید . این کار را انجام دهید حتی اگر آن ها در ابتدا شما را نپذیرند؛ ولی به هرحال به مرور زمان عشق و محبت شما را متوجه می شوند و به شما پاسخ می دهند.
۵. از او معذرت بخواهید.
مهمترین بخش برای کار کردن با اینگونه بچه ها معذرت خواستن از آنان است .
ممکن است این عمل کمی سخت به نظر بیاید ولی برای باز شدن روح فرزندتان بسیار ضروری است. اگر فرزندتان عذر شما را نپذیرفت به آن اهمیتی ندهید. بار دیگر تمامی مراحل را مرور کنید تا به تدریج شما را بپذیرد.
اعمالی که والدین ناخود آگاه انجام می دهند و باعث رنجش فرزندان می شوند را با هم مرور می کنیم:
به کارهایی که مورد علاقه فرزندتان است ، توجه و علاقه نشان ندهیم.
به قول خود عمل نکنیم.
مرتب از او انتقاد نکنیم.
به اعضای خانواده اجازه دهیم او را اذیت کنند.
به او بگوئیم نظر و عقیده اش برای ما مهم نیست.
به او عشق و علاقه مان را ابراز نکنیم. و هرگز نگوئیم : دوستت دارم.
برای او وقت نگذاریم.
تلاش و کوشش او را نادیده بگیریم.
با او تند و خشن صحبت کنیم.
مرتب گفته های خود را تغییر دهیم و قاطعانه عمل نکنیم.
منبع : کتاب والدین موفق: روح الله سلیمانی ؛ مرضیه فیوج